ورود امام حسين عليه السلام به سرزمين كربلا.

امام حسين عليه السلام پس از آن كه با دعوت مردم كوفه و نامه هاي فراوان و پي در پي آنان روبرو شد، تصميم به هجرت از مكه به سوي كوفه گرفت.

با اين كه برخي از آشنايان و بزرگان مدينه، مانند محمد حنفيه، عبدالله بن عباس، عبدالله بن جعفر و عبدالله بن عمر، آن حضرت را از سفر به كوفه بر حذر كرده بودند و با دلايلي چند، تلاش كردند كه وي را منصرف كنند، با اين حال امام حسين عليه السلام سفر به كوفه را براي خويش تكليف فرض ‍ كرد و به آن اقدام نمود.

امام حسين عليه السلام در روز ذي حجه سال 60 قمري به قصد كوفه، از مكه خارج گرديد. قافله امام حسين عليه السلام پس از رسيدن به سرزمين عراق، در منزلگاه «شراف» با سپاه يكهزار نفري حر بن يزيد رياحي كه از سوي عبيدالله بن زياد براي تعقيب و يا نبرد امام حسين عليه السلام مأموريت يافته بود، مواجه گرديد و از آن پس، مسير تاريخ به سوي ديگر كشيده شد.

حر بن يزيد كه در پي نامه هاي روزانه عبيدالله، امام حسين عليه السلام را كنترل كرده و در مراقبت كامل خويش داشت، بنا به فرمان عبيدالله بن زياد، آن حضرت را از مسير اصلي به صحراي خشك و غير آباد كشانيد. تا اين كه در روز پنج شنبه، دوم ماه محرم سال 61 قمري در سرزمين كربلا، راه را بر امام حسين عليه السلام بست و از ادامه حركت آن حضرت، ممانعت به عمل آورد. امام حسين عليه السلام همين كه متوجه شد، آن سرزمين، كربلا است، دستور داد آن جا خيمه گاه و منزلگاه دايمي خويش قرار دهند. چون آن حضرت پيش از اين از جدش محمد صلي الله عليه و آله و سلم و پدرش ‍ اميرمؤمنان عليه السلام شنيده بود كه محل شهادتش در كربلا است.

(براي اطلاع بيشتر به بخش «واقعه كربلا»كه پس از اين خواهد آمد، مراجعه كنيد)