آقاي حاج حسين نوتاش يك قضيه و خاطره ي شيريني را نيز از زبان رسول ترك تعريف مي كرد كه خواندنش شايد خالي از فايده و مزه نباشد. حاج حسين نوتاش در حاليكه مي خنديد مي گفت: حاج رسول خودش براي من تعريف مي كرد و مي گفت:

حسين آقا! اين خادم و كليددار مرقد حضرت رقيه عليهاالسلام يكي از براردهاي اهل تسنن است. او با اينكه خانه اش در كنار حرم حضرت رقيه قرار دارد باز هم هر روز خيلي بعد از آن ساعتي كه قرار بود حرم را باز كند درها را باز مي كرد. هر چه مي گذشت من ديدم كه نه هيچ فايده اي ندارد او عادت كرده است بي خيال باشد. من هم چون دوست داشتم هميشه صبحها به زيارت حضرت رقيه عليهاالسلام بروم از اين


وضعيت بسيار ناراحت بودم. عاقبت يك روز بلند شدم و به خانه ي آن آقا كه در مجاورت حرم بود رفتم.

ابتدا يك بسته ي گزي را گذاشتم جلوي او و گفتم افندي جان اين يك بسته گز.

سپس مقداري اسكناس درآوردم و به او دادم و گفتم افندي جان اين هم پول.

و سپس يك سيلي نيز خواباندم توي گوشش و گفتم افندي جان اين هم يك سيلي.

و بعد به او حالي كردم كه چرا هر روز دير مي آيد و حرم را دير باز مي كند.

حاج رسول مي گفت: آن گز و پول و سيلي كار خودشان را كرده بودند و آن مرد از آن روز به بعد هميشه به موقع درهاي حرم را باز مي كرد! [1] .