بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

در دروازه كوفه در آن ازدحام و شلوغي كه صدا به كسي نمي رسد، زينب (س) مي خواست حق را ظاهر كند و خطبه اي انشاد فرمايد. هيچ كس گوش نمي كرد. سر و صداي لشكر و هياهوي تماشاچيان و هلهله ايشان نمي گذاشت صدا به كسي برسد كه ناگاه به قوه ولايت اشاره فرمود: «اشارت الي الناس ان اسكتوا فارتدت الاصوات و سكنت الاجراس» ساكت شويد! همه صداها گرفته شد، بلكه به همان اشاره زنگهاي گردن اسبها و قاطرها و شترها ايستاد و در يك سكوت محض خطبه غرايش را انشاد فرمود و حق را ظاهر ساخت [1] .