بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

زماني كه اهل بيت (ع) را با آن وضع ناراحت كننده و بدون پوشش ‍ مناسب، سوار شتران برهنه وارد شام نمودند و مردم به آنها مي نگريستند و برخي آنان را مورد اذيت و آزار قرار مي دادند، يكي از شيعيان از ديدن اين منظره بسيار ناراحت شد و تصميم گرفت خود را به امام سجاد (ع) برساند، ولي موفق نشد. خود را خدمت حضرت زينب (س) رسانيد و عرض كرد: اي پاره تن زهرا! شما از كساني هستيد كه جهان به خاطر و وجود شما آفريده شده، متحيرم كه چرا شما را به اين صورت مي بينم.

حضرت زينب (س) با دست مبارك اشاره به آسمان نمود و فرمود: آن جا را بنگر تا عظمت ما را درك نمايي. آن شخص نگاه مي كند، ناگاه لشكريان زيادي را ميان زمين و آسمان مشاهده مي نمايد كه از كثرت به شماره نمي آيد و همچنين مشاهده مي كند كه جلو اهل بيت (ع) كسي ندا مي دهد كه چشمهاي خود را از اهل بيتي كه ملايكه به آنها نامحرم هستند، بپوشانيد. [1] .