بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

در مسير راه كوفه و شام، اسيران آل محمد (ص) به منزلگاهي رسيدند كه نام آن «قصر عجوز» بود، منظور از عجوزه زني به نام «ام الحجام» بود، اين زن كه سرشتي ناپاك داشت و از دشمنان كوردل بود، گستاخي و بي شرمي را به جايي رسانيد كه كنار سر مقدس امام حسين (ع) آمد و بر سنگي چهره سري را كشيد و آن را خراشيد به طوري كه از آن سر مقدس خون ريخت.

زينب (س) با ديدن اين صحنه دلخراش پرسيد: اين زن چه نام دارد؟

گفتند: نام او «ام الحجام» است.

حضرت زينب (س) با آه و ناله جانسوز آن زن پليد چنين نفرين كرد:

«اللهم خرب عليها قصرها، واحرقها بنار الدنيا قبل نار الاخرة»؛ خدايا، خانه اين زن را ويران فرما، و او را با آتش دنيا قبل از آتش ‍ آخرت، بسوزان.»

روايت كننده مي گويد: سوگند به خدا هنوز دعاي زينب (س) به آخر نرسيده بود كه ديدم قصر ويران شده، و آتشي در آن قصر ويران شده روي آورد و همه آنچه را در آنجا بود با آن زن سوزانيد و به خاكستر تبديل كرد و سپس باد تندي وزيد و همه آن خاكسترها را پراكنده ساخت و ديگر نشانه و اثري از آن قصر باقي نماند. [1] .