بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

در بحر المصائب گويد: حضرت زينب (س) بعد از واقعه كربلا و رنج و شام و محنت ايام، چندان بگريست كه قدش خميده و گيسوانش سفيد گرديد؛ دائم الحزن بزيست تا رخت به ديگر سراي كشيد.

نيز گويد: عليا مخدره ام كلثوم، بعد از چهار ماه از ورود اهل بيت به مدينه طيبه، از اين سراي پرملال به رحمت خداوند لايزال پيوست. وقتي هشتاد روز از وفات ام كلثوم بگذشت، شبي عليا مخدره زينب مادرش را در خواب ديد و چون بيدار شد بسيار بگريست و بر سر و صورت خويش بزد تا از هوش برفت. زماني كه آمدند و آن مخدره را حركت دادند، ديدند روح مقدس او به شاخسار جنان پرواز كرده است.

در اين وقت آل رسول و ذريه بتول، در ماتم آن مخدره به زاري در آمدند چندان كه گويي اندوه عاشورا و آشوب قيامت بر پا شد. و اين واقعه جانگداز، در دهم رمضان يا چهاردهم رجب بنابر قول عبيدلي نسابه، متوفي در سنه 277 در كتاب زينبيات» از سال 62 هجري روي داد.

وفات اين مخدره در سنه 62 مورد اتفاق همگان است، ولي در تاريخ روز وفات وي بين مورخان اختلاف وجود دارد، و گذشته بر دو قولي كه ذكر شد، بعضي نيز وفات او را در شب يكشنبه پنجم ماه رجب دانسته اند. [1] .