بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

در ميان ناله و اندوه بانوان رها شده از زنجير ستم، اطفالي بودند كه همراه آنها در خرابه شام اسكان داده شده بودند، آنها شاهد ناله هاي جانكاه بزرگ بانوان بودند، عصرها كه مي شد آن اطفال خردسال يتيم كنار درب خرابه صف مي كشيدند و مي ديدند كه مردم شام دست كودكان خود را گرفته آب و نان فراهم كرده و به خانه ها مي روند ولي اينها خسته، مانند مرغان پرشكسته دامن عمه را مي گرفتند و مي گفتند: همه! مگر ما خانه نداريم، مگر ما بابا نداريم؟

زينب (س) مي فرمود: «چرا، نور ديدگان، خانه هاي شما در مدينه است و باباي شما به سفر رفته» [1] .

نقل كرده اند كه از آن اطفال يتيم، نه تن در خرابه از دنيا رفتند، كه نهمين آنها حضرت رقيه (س) دختر سه ساله حضرت امام حسين (ع) بود. [2] .