بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

براي رفتن اهل بيت (ع) به مدينه، همه نوع امكانات تهيه شد: محملهاي زرين؛ لباسهاي تجملاتي و رنگين؛ اسبها و وسايل سواري؛ توشه راه براي اهل بيت (ع) و مأموران محافظ، كه سيصد و به روايتي پانصد نفر بودند؛ و هر نوع امكانات ديگري كه لازم بود تام آنها به دستور يزيد آماده شد و مسئوليت تمام آنها را به عهده «عمرو بن خالد قريشي» و بنابر روايتي، به عهده «نعمان بن بشير» كه از صحابه رسول خدا (ص) و معروف به صلاح و خوبي بود گذاشت، و دستور داد با كمال احترام و به هر نحو كه خود آنان مي پسندند با ايشان رفتار كنند، تا به مدينه برسند.

همه چيز آماده بود. فقط منتظر بودند كه اهل بيت (ع) بر محملها سوار شوند تا كاروان حركت نمايد.

نخست امام زين العابدين (ع) از منزل بيرون آمد، آن گاه اجازه فرمود اهل بيت بيرون آيند و سوار شوند. زينب (س) بلند شد، ساير زنان نيز به پيروي از او بلند شده، از خانه بيرون آمدند. زنان آل ابي سفيان، دختران يزيد و ساير زنان و دختران مربوطه با گريه و اشك تا در كاخ دارالاماره از ايشان بدرقه كردند.

پس از وداع و خداحافظي با آنان، زينب (س) نزديك كاروان آمد. همين كه چشمش به آن محملهاي تجملاتي افتاد كه با پارچه هاي زربافت و رنگين پوشيده شده بودند، به يكي از كنيزان همراه خود فرمود: «به نعمان بن بشير بگو اين محملها را سياه پوش كن تا مردم بدانند ما عزادار اولاد زهرا هستيم».

منظور زينب (س) از اين دستور اين بود كه نشان عزا و سوگواري همه جا و براي همه كس معلوم باشد. آن روز كه حسين (ع) را كشتند به تمام شهرها و روستاها تبريك گفتند و جشن گرفتند، امروز هم كه پيام آور خون شهيدان مسئوليت دفاع از خون آنها را به عهده گرفته است، بايد در هر جا كه مي رسد آن تبليغات شوم و مسموم كننده را خنثي نمايد.

نعمان بن بشير امر زينب بزرگ را اطاعت كرد، تمام محملها با پارچه هاي سياه كه نشان سوگ و عزا بود، پوشانده شد.

همين كه خواستند سوار شدند زينب (س) روزي را كه از مدينه بيرون آمدند و رجال و مرداني را كه همراهشان بودند و هم اكنون جايشان خالي بود، به ياد آورد تمام زنان و كودكان با ناله و شيون و با چشم گريان هر كدام به زباني سوگواري مي كردند از ميان مردم كه براي بدرقه و خداحافظي آمده بودند، عبور كرده و از دروازه شام بيرون رفتند...



شام غرق عيش و عشرت بود در وقت ورود

وقت رفتن شام را شام غريبان كرد و رفت



در بين راه به هر منزلي كه مي رسيد به حسب مناسبتها مجلس ‍ سوگواري تشكيل مي داد و ظلم و ستم هيأت حاكمه، و مظلوميت اهل بيت (ع) را براي مردم توضيح مي داد، تا به مدينه رسيدند [1] .