بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

روايت شده است كه حضرت زينب (س) و همراهان، كنار قبر مادرشان زهرا(س) (يعني حدود و سمت قبر آن حضرت) رفتند. در آن جا نيز شيون به پا شد، زنان و مردان مدينه، آن چنان مي گريستند كه گويي محشر شده است.

زينب (س) كه قافله سالار عزاداران بود، آن قدر «مادر، مادر» كرد تا بي هوش به زمين افتاد. وقتي به هوش آمد صدا زد: «مادرم! آن قدر تازيانه به بدنم زدند كه بدنم مجروح شد». سپس عرض كرد: «پيراهن حسين را براي تو سوغاتي آورده ام». (طبق نقل سيد بن طاووس در لهوف، در آن پيراهن صد و چند سوراخ و بريدگي از آثار تيرها و نيزه ها و شمشيرها بود).

زينب (س) به مردم مدينه رو كرد و فرمود: «در كربلا نبوديد تا بنگريد كه برادرم را چگونه كشتند، اين سوراخها كه در اين پيراهن مي بينيد، جاي تيرها و شمشيرها و نيزه هاي دشمن است.» [1] .