بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

راوي مي گويد: هنگامي كه حضرت زينب (ع) به در مسجد پيامبر(ص) رسيد، چارچوب در را گرفت و فرياد زد: «يا جداه! اني ناعية اليك اخي الحسين و هي مع ذلك لا تجف لها عبرة و لا تفتر من البكاء و النحيب. و كلما نظرت الي علي بن الحسين (ع) تجدد حزنها و زاد و جدها».

اي جد من! خبر شهادت برادرم حسين (ع) را براي تو آورده ام. راوي گويد: هرگز اشك از چشمان حضرت زينب (س) نمي ايستاد و گريه و ناله اش كم نمي شد و هرگاه حضرت علي بن الحسين (ع) را مي ديد داغش تازه و غم او افزون مي گشت. [1] .