بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

استاد توفيق ابوعلم، رئيس هيأت مديره مسجد نفيسه خاتون و معاون اول وزارت دادگستري مصر در كتاب «فاطمه زهرا» درباره زينب (س) مي نويسد:

«هر كس تاريخ زندگاني و مبارزات عقيله بني هاشم، زينب، را به دقت بررسي كند، با ما هم عقيده خواهد شد كه نهضتي كه حسين (ع) عليه كفر و ارتداد بر پا كرد، اگر زينب نمي بود و وظايف سنگين خود را پس از شهادت برادر انجام نمي داد و زمام امر را در مراحل اسارت خانواده پيغمبر در دست نمي گرفت اين چنين سامان نمي يافت و آن رستاخيز خونين به چنين نتيجه مطلوب نمي رسيد.

آري خلود و جاودانگي نهضت حسيني تنها در گرو همت عالي اين بانوي بزرگ است كه در واقع حلقه اتصال و پيوند آن فاجعه بلا با قرون و نسلهاي آينده شده است.

يزيد امر را بر مردم مشتبه ساخته و وارونه جلوه داده بود. او چنين وانمود مي كرد كه لشكري كه به كارزار كربلا اعزام داشته، براي قلع و قمع گروهي از خوارج عراق است و آن سرها كه حضورش ‍ آوردند سرگردنكشان و شكنندگان عصاي مسلمين است، ليكن در همين اوضاع و احوال بود كه زينب دهان خونين به سخن گشود و مدرم كوفه و شام را از حقيقت حال آگاه ساخت و به آنان اعلام كرد كه اينك خود و اين زناني را كه از كربلا تا شام در اسارت آورده اند، جز دختران و خاندان رسول خدا (ص) نيستند و با اين كار ننگ و رسوايي اين جرم فجيع را بر دامان پليد يزيد و يارانش ‍ ثابت و جاودانه كرد.

زينب (س) ضمن سخنان بليغي كه در كوفه و شام در مجلس يزيد ايراد كرد پرده از روي كار كنار زد و افكار خفته و بي خبر را بيداري و هوشياري داد و حقيقت را كه يزيد و يارانش بيهوده مي كوشيدند تا از ديده و انديشه مسلمين پنهان كنند و بر آن جنايت هولناك پرده اشتباه افكنند بر ملا و آشكار ساخت.

آري، زينب تنها كسي بود كه مسئوليت نگاهداري عيال و اولاد حسين و ياران او را به عهده گرفت تا آن گاه كه ايشان را از اين سفر پر مخاطره به مدينه باز گردانيد». [1] .