بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

علامه مقرم مي گويد: «...زنان گفتند: شما را به خداوند سوگند مي دهيم كه ما را از كنار اجساد كشتگان عبور دهيد. هنگامي كه چشمشان بر پيكرهاي پاره پاره شده افتاد، در حالي كه نيزه ها بر بدنهايشان ميخكوب و شمشيرها از خونشان رنگين و اسبها لگد كوبشان كرده و آنان را درهم كوبيده بودند، شيون و ناله سر داده بر سر و صورت زدند. زينب (س) فرياد بر آورد: وا محمدا، اي رسول خدا! اين حسين است كه بدين سان برهنه افتاده، به خاك و خون آغشته گرديده و رگ و پيوندش از هم گسيخته است و اينان دختران تو هستند كه به اسارت مي روند و فرزندان تو كه كشته شده اند. در اين حال هر دوست و دشمني بر حالشان گريست، به گونه اي كه حتي از ديدگان اسبها اشك سرازير شده بر دست و پايشان فرو ريخت بعد دستها را زير بدن برادر برده به سوي آسمان بلند كرده گفت: خداي من! اين قرباني را از ما بپذير!» [1] .