بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

عمر سعد كنار خيمه ها آمد و فرياد كشيد: «اي اهل بيت حسين! از خيمه ها بيرون آييد». آنها به فرياد او اعتنا نكردند. عمر سعد، بار ديگر فرياد كشيد: از خيمه ها بيرون بياييد.

زينب (س) فرمود: اي عمر! دست از ما بردار.

عمر سعد گفت: اي دختر علي! بيرون بياييد تا شما را اسير نماييم.

زينب (س) فرمود: از خدا بترس، آنقدر به ما ستم نكن.

عمر سعد گفت: چاره اي جز اسير شدن نداريد.

زينب (س) فرمود: ما به اختيار خود بيرون نمي آييم.

عمر سعد در آن وقت دستور داد آتش آورده و خيمه ها را آتش ‍ زدند، آن گاه بانوان حرم و كودكان با پاي برهنه از خيمه ها بيرون آمدند، و به سوي بيابان روي خارهاي مغيلان مي گريختند، در حالي كه دامن دختركي آتش گرفته بود. [1] .