بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

امام حسين (ع) با شتاب به بالين جوانش آمد و ايستاد و فرمود:

«قتل الله قوما قتلوك، يا بني ما اجراءهم علي الرحمان و انتهاك حرمة الرسول».

خداوند آن قوم را بكشد كه تو را كشتند. اي پسرم! چه بسيار اين مردم بر خدا و دريدن حرمت رسول خدا، گستاخ و بي باك گشته اند؟

اشك از ديدگان امام سرازير شد، سپس فرمود: «علي الدنيا بعدك العفا» بعد از تو خاك بر سر دنيا.

در اين حال، زينب كبري (س) از خيمه بيرون دويده، و فرياد مي زد: اي برادرم، و اي برادرم! با شتاب آمد و خود را به روي پيكر به خون تپيده آن جوان افكند.

حسين (ع) سر خواهر را بلند كرد و او را به خيمه باز گردانيد. [1] .