بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

حميد بن مسلم مي گويد: گويا من زني كه مانند خورشيد طلوع كرده و آشكار شونده است را مي بينم كه براي كشته شدن علي اكبر هيجده ساله، يا بيست و پنج ساله) با شتاب (از خيمه) بيرون شده به هلاك و تباهي شدن فرياد مي زند و مي فرمايد:

اي حبيب و دوست من، اي ميوه دلم، اي روشني چشمانم!

پس پرسيدم: آن زن كيست؟

گفته شد: او زينب دختر علي (ع) است، و آمد و بر روي (جسد و تن) او (علي اكبر) افتاد پس امام حسين (ع) آمد و دستش را گرفته او را به خيمه و خرگاه باز گردانيد و به جوانان خود روي آورده فرمود: برادرتان را برداريد، پس آنان او را از جاي افتادنش به زمين برداشته آوردند تا نزد خيمه اي كه در جلو آن كارزار مي نمودند، نهادند [1] .