بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

حسين (ع) كه از شهادت علي (ع) باخبر شد، از خيمه بيرون آمده به بالين جوان قرار گرفت و همچنين كه مي گريست و اشك اندوه مي باريد، فرمود: جوان من! خدا بكشد كشندگان تو را، چقدر اين بي حيا مردم بر خدا جري شدند و چگونه پرده احترام رسول خدا را دريدند.

سپس اضافه كرد: پس از شهادت تو، خاك بر سر دنيا و زندگاني آن.

زينب (س) كه از شهادت يادگار برادرش باخبر شد، به سرعت از خيمه بيرون آمده، با ناله اندوهناكي برادر و برادرزاده را ندا مي داد و بالاخره بي تاب شده، خود را بر اندام او افكند.

امام حسين (ع) كه خواهر را سخت ناراحت ديد پيش آمده او را از روي نعش فرزند بزرگوارش برداشت و او را به خيمه ها روانه كرد و به جوانان دستور داد و فرمود: اينك بياييد نعش برادرتان را برداريد.

آنها حسب الامر آمده و نعش پاكيزه يادگار حيدر كرار را در پيش ‍ خيمه اي كه برابر آن كارزار مي كردند گذاردند. [1] .