بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

نقل كرده اند: چون حضرت امام حسين (ع) چند قدمي از خيمه ها دور شد، حضرت زينب (س) از خيمه بيرون آمد و صدا زد:

«برادرم لحظه اي درنگ كن تا وصيت مادرم فاطمه (س) را نسبت به تو جا آوردم».

زينب (س) عرض كرد: مادرم به من وصيت فرمود، هنگامي كه نور چشمم حسين (ع) را روانه ميدان براي جنگ با دشمن كردي، عوض من گلوي او را ببوس، آن گاه زينب (س) گلوي برادرش را بوسيد و به خيمه بازگشت. [1] .