بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

عقيله بني هاشم مي فرمايد: «در شب عاشورا، ديدم برادرم از خيمه بيرون آمده و خارهاي بيابان را با غلاف شمشير از جاي مي كند. جلو رفتم و سؤال كردم: چرا چنين مي كني؟ فرمود: مي دانم فردا اطفال من بايد روي اين خارها با پاي برهنه، راه بروند.»

سپس، امام به خواهرش فرمود: «تو قافله سالار من هستي. مواظب باش جلوي دشمن گريه نكني و نگذاري اطفال من سيلي و تازيانه بخورند. بدان كه تو را به كوفه و شام خواهند برد.» [1] .