بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

حسين (ع) در آن هنگام در پيش خيمه خود نشسته و تكيه به شمشير داده و سر مبارك بر روي زانو قرار داده و به خواب رفته بود.

زينب (س) كه صداي همهمه اسبان و لشكريان را شنيد، نزديك برادرش آمده و عرضه داشت: اي برادر! آيا صداهاي مخالفان را نمي شنوي كه اينك به طرف خيام نزديك مي شوند.

حسين (ع) سر برداشت، فرمود: هم اكنون رسول خدا (ص) را در خواب ديدم كه فرمود: حسين جان بدين زودي بر ما وارد خواهي شد.

زينب (س) كه اين سخن دلخراش را شنيد، سيلي به صورت زد و اظهار دردمندي و بيچارگي نمود. حضرت او را دلداري داده و امر به آرامش فرمود. [1] .