بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

روز هفتم غمي ديگر بر غمهاي زينب (س) افزوده گشت. فرماني از ابن زياد رسيد كه نگذاريد حسين و اصحاب او از آب استفاده كنند، و بدين طريق تشنگي ياران به ويژه فرزندان و كودكان دل زينب (س) را به درد مي آورد.

هر چند در اين فرصت گاه و بي گاه ابوالفضل و علي اكبر (ع) در كنار ساير ياران امام حسين (ع) مقدار كمي آب تهيه مي كردند، و صفوف فشرده دشمن را به عقب مي راندند، ولي جوابگوي نياز شديد تشنگي و مشكلات همه ياران و عزيزان نبود؛ آن هم در هواي گرم تابستان كربلا.

سكينه دختر امام حسين (ع) مي گويد: صبر كن. چگونه صبر كند بچه شير خواره اي كه دوام صبر ندارد؟! [1] .