بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

به هنگام رحلت رسول خدا (ص) اميرالمؤمنين (ع) و فاطمه زهرا(س) هر دو خوابي ديدند كه دليل بر فوت رسول خدا بود، از اين رو شروع به گريه و زاري كردند. زينب (س) نزد رسول خدا(ص) آمده گفت: «اي جد بزرگوار! ديشب در خواب ديدم كه بادي سياه وزيدن گرفت و دنيا را تيره و تار ساخت، تاريكي همه جا را فرا گرفت و مرا از سويي به سوي ديگر مي برد. درخت تنومندي را ديدم و از شدت وزش باد به آن درخت چسبيدم. آن باد درخت را از جاي كند و بر زمين انداخت. بعد به شاخه بعد به شاخه بزرگي از شاخه هاي آن درخت آويختم، آن را نيز كند. به شاخه اي ديگر چسبيدم، آن نيز شكست. به يكي از دو شاخه فرعي آن چسبيدم، آن نيز شكست. در اين حال از خواب بيدار شدم.»

رسول خدا (ص) در حالي كه مي گريست، خطاب به زينب فرمود: «آن درخت جد تواست و شاخه نخستين مادرت فاطمه است، دومي پدرت علي و آن دو شاخه ديگر، برادرانت، حسنين مي باشند كه دنيا با فقدان آنان سياه مي گردد، تو در ماتم آنان لباس ‍ سياه به تن خواهي كرد.» [1] .