بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

و گفته اند: حضرت اميرالمؤمنين (ع) هنگامي كه زينب (س) را به پسر برادرش عبدالله بن جعفر تزويج كرد، در ضمن عقد، شرط نمود هر گاه زينب خواست با برادرش حضرت امام حسن (ع) سفر رود، او را از آن منع نكرده و باز ندارد، و چون عبدالله بن جعفر خواست حضرت امام حسين (ع) را از سفر عراق باز دارد و حضرت آن را نپذيرفت و عبدالله مأيوس و نوميد گرديد، دو فرزندش عون و محمد را فرمان داد كه به همراه آن بزرگوار به عراق روند و در برابر آن حضرت جهاد و كارزار نمايند، و هنگامي كه حضرت امام حسين (ع) روانه كوفه شد، هر كس او را ملاقات و ديدار مي نمود، از مردم كوفه و مكر و فريب ايشان او را مي ترسانيد، حضرت امام حسين (ع) مي فرمود: «ايم الله لتقتلني الفئة، و ليسلطن عليهم من يذلهم»؛ به خدا سوگند هر آينه گروه ستمگران مرا مي كشند، و خدا كسي را كه آنان را ذليل و خوار گرداند، بر ايشان مسلط و چيره نمايد. [1] .