بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

برخي از پژوهشگران روايت كرده اند كه حضرت زين العابدين (ع) فرمود: «عمه ام زينب در تمام طول مسافرت از كوفه به شام نمازهاي واجب و نوافلش را ايستاده مي خواند و در يكي از منازل، ديدم نشسته مي خواند، علت اين كار را پرسيدم. پاسخ داد: به خاطر شدت گرسنگي و ضعف، سه شبانه روز است كه ديگر نمي توانم ايستاده نماز بخوانم (زيرا حضرت غذاي خود را بين كودكان تقسيم مي كرد) به خاطر اينكه دشمن به هر كدام از ما، در شبانه روز فقط يك قرص نان مي داد.»

هر گاه انسان به دقت به حالات آن حضرت نگاه كند و توجه و انقطاع او را به خداوند متعال ببيند، در عصمت آن حضرت ترديدي به خود راه نمي دهد و يقين مي كند كه آن حضرت از همان زنان پارسايي است كه تمام حركات و سكنات خود را وقف خداوند متعال نموده اند و از همين رهگذر به جايگاه رفيع و درجات بلندي كه از درجات پيامبران و اوصيا حكايت مي كند، رسيده است. [1] .