بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

علامه جزايري در كتاب «الخصائص الزينبيه» مي نويسد:

وقتي كه حضرت زينب (س) شير خواه و در گهواره بود، هر گاه برادرش حسين (ع) از نظر او غايب مي شد، گريه مي كرد و بي قراري مي نمود. هنگامي كه ديده اش به جمال دل آراي حسين (ع) مي افتاد، خوشحال و خندان مي شد. وقتي كه بزرگ شد، هنگام نماز قبل از اقامه،

نخست به چهره حسين (ع) نگاه مي كرد و بعد نماز مي خواند [1] .