بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

فاضل گرامي سيد نورالدين جزايري در كتاب خود «خصايص ‍ الزينبيه» چنين نقل مي كند:

«روزگاري كه اميرالمؤمنين (ع) در كوفه بود، زينب (س) در خانه اش مجلسي داشت كه براي زنها قرآن تفسير و معني آن را آشكار مي كرد. روزي «كهيعص» را تفسير مي نمود كه ناگاه اميرالمؤمنين (ع) به خانه او آمد و فرمود: اي نور و روشني دو چشمانم! شنيدم براي زن ها «كهيعص» را تفسير مي نمايي؟

زينب (س) گفت: آري. اميرالمؤمنين (ع) فرمود: اين رمز و نشانه اي است براي مصيبت و اندوهي كه به شما عترت و فرزندان رسول خدا(ص) روي مي آورد. پس از آن مصايب و اندوه ها را شرح داد و آشكار ساخت. پس آن گاه زينب گريه كرد، گريه با صدا - صلوات الله عليها. [1] .