بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

مرحوم علامه مامقاني (ره) در مجلد سوم كتاب شريف «تنقيح المقال» درباره سيدتنا زينب الكبري (س) مي نويسد:

«درباره سيدتنا زينب الكبري مي گويم: زينب و چيست زينب و چه چيز تو را دانا گردانيد (و از كجا درك نموده و دريافتي) كه (شرافت و بزرگي و فضيلت و برتري) زينب چيست؟ (پس به طور اختصاص آن هم يك از هزار هزار آن است كه) زينب عقيله يعني خاتون بزرگوار و گرامي فرزندان هاشم (ابن عبد مناف پدر جد رسول خدا) است، و محققا صفات حميدة و خوي هاي پسنديده را دارا بود كه پس از مادرش، صديقه كبري (س) كسي دارا نبوده است، تا اين كه حق و سزاوار است گفته شود: او است صديقه صغري، زينب را در حجاب و پوشش و عفت و پاكدامني (از ديگران) زيادت و افزوني است (و آن اين است) كه تن او را در زمان پدرش (اميرالمؤمنين) و دو برادرش (امام حسن و امام حسين) كسي از مردان نديد تا روز «طف» (كربلا، و اين كه زمين كربلا را طف مي نامند، براي آن است كه طف زميني بلند و جانب و كنار را گويند، و زمين كربلا كنار فرات است) و زينب (س) در صبر و شيكبايي (از مصايب و اندوه هاي بزرگ) و ثبات و پايداري و قيام و ايستادگي (در آشكار ساختن حق و درستي) و قوت و نيروي ايمان و گرويدن (به عقايد و احكام دين مقدس ‍ اسلام) و تقوا و پرهيزكاري و اطاعت و فرمانبري (از آنچه خداي تعالي فرموده) وحيده و يگانه بود (كه پس از مادرش عليا حضرت فاطمه (س) در دنيا چنين خاتوني كه داراي اين صفات حميده و خوي هاي پسنديده بي مانند باشد، سراغ ندارم) و زينب (س) در فصاحت و آشكارا سخن گفتن و زبان آوري و در بلاغت و رسايي سخن و سخن گفتن مطابق اقتضاي مقام و مناسب حال، گويي از زبان (پدر بزرگوارش) اميرالمؤمنين (ع) قصد و آهنگ مي نمود، چنان كه پوشيده نيست بر كسي كه در خطبه و سخنراني او (در مجلس ابن زياد در كوفه، و مجلس يزيد در شام) از روي تحقيق و درستي فكر نموده و بينديشد، و اگر ما (علما و بيان كننده اصول و فروع دين مقدس اسلام) بگوييم: زينب (س) مانند امام (ع) داراي مقام عصمت بوده (از گناه بازداشته شده و هيچ گونه گناهي نكرده با اين كه قدرت و توانايي بر آن داشته و معني عصمت نزد ما اماميه همين است) كسي را نمي رسد كه (گفتار ما را) انكار كند و نپذيرد. اگر به احوال و سرگذشت هاي او در طف و كربلا و پس از كربلا (در كوفه و شام) آشنا باشد، چگونه چنين نباشد؟ و اگر چنين نبود هر آينه امام حسين (ع) مقدار و پاره اي از بار سنگين امامت و پيشوايي را روزگاري كه امام سجاد(ع) بيمار بود بر او حمل و واگذار نمي نمود، و پاره اي از وصايا و سفارشهاي خود را به او وصيت نمي كرد و امام سجاد (ع) او را در بيان احكام و آنچه كه از آثار و نشانه هاي ولايت و امامت است. نايبه به نيابت خاصه و جانشين خود نمي گرداند. [1] .