بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

روزي ميهماني براي اميرالمؤمنين (ع) رسيد. آن حضرت به خانه آمده و فرمود: اي فاطمه، آيا طعامي براي ميهمان خدمت شما مي باشد؟ عرض كرد: فقط قرض ناني موجود است كه آن هم سهم دخترم زينب مي باشد. زينب (س) بيدار بود، عرض كرد: اي مادر، نان مرا براي ميهمان ببريد، من صبر مي كنم. طفلي كه در آن وقت، كه چهار يا پنج سال بيشتر نداشته اين جود و كرم او باشد، ديگر چگونه كسي مي تواند به عظمت آن بانوي عظمي پي ببرد؟ زني كه هستي خود را در راه خدا بذل بنمايد، و فرزندان از جان عزيزتر خود را در راه خداوند متعال انفاق بنمايد و از آنها بگذرد بايستي در نهايت جود بوده باشد. [1] .