بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

هر پدري را كه بشارت به ولادت فرزند دادند، شاد و حرم گرديد، جز علي بن ابي طالب (ع) كه ولادت هر يك از اولاد او سبب حزن او گرديد.

در روايت است كه چون حضرت زينب متولد شد، اميرالمؤمنين (ع) متوجه به حجره طاهره گرديد، در آن وقت حسين (ع) به استقبال پدر شتافت و عرض كرد: اي پدر بزرگوار! همانا خداي كردگار خواهري به من عطا فرموده.

اميرالمؤمنين (ع) از شنيدن اين سخن بي اختيار اشك از ديده هاي مبارك به رخسار همايونش جاري شد. چون حسين (ع) اين حال را از پدر بزرگوارش مشاهده نمود افسرده خاطر گشت. چه، آمد پدر را بشارت دهد، بشارت مبدل به مصيبت و سبب حزن و اندوه پدر گرديد، دل مباركش را درد آمد و اشك از ديده مباركش بر رخسارش جاري گشت و عرض كرد: «بابا فدايت شوم، من شما را بشارت آوردم شما گريه مي كنيد، سبب چيست و اين گريه بر كيست؟»

علي (ع) حسينش را در برگرفت و نوازش نمود و فرمود: «نور ديده! زود باشد كه سر اين گريه آشكار و اثرش نمودار شود.»كه اشاره به واقعه كربلا مي كند. همين بشارت را سلمان به پيغمبر داد و آن حضرت هم منقلب گرديد.

چنان كه در بعض كتب است كه حضرت رسالت در مسجد تشريف داشت آن وقت سلمان شرفياب خدمت گرديد و آن سرور را به ولادت آن مظلومه بشارت داد و تهنيت گفت. آن حضرت بگريست و فرمود: «اي سلمان جبرييل از جانب خداوند جليل خبر آورد كه اين مولود گرامي مصيبتش غير معدود باشد تا به آلام كربلا مبتلا شود، الخ» [1] .