بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

روايت شده است كه پس از ولادت حضرت زينب (س)، حسين (ع) كه در آن هنگام كودك سه چهار ساله بود، به محضر رسول خدا (ص) آمد و عرض كرد: «خداوند به من خواهري عطا كرده است».

پيامبر(ص) با شنيدن اين سخن، منقلب و اندوهگين شد و اشك از ديده فرو ريخت. حسين (ع) پرسيد: «براي چه اندوهگين و گريان شدي؟».

پيامبر(ص) فرمود: «اي نور چشمم، راز آن به زودي برايت آشكار شود.»

تا اينكه روزي جبرئيل نزد رسول خدا (ص) آمد، در حالي كه گريه مي كرد، رسول خدا (ص) از علت گريه او پرسيد، جبرئيل عرض ‍ كرد: «اين دختر (زينب) از آغاز زندگي تا پايان عمر همواره با بلا و رنج و اندوه دست به گريبان خواهد بود؛ گاهي به درد مصيبت فراق تو مبتلا شود، زماني دستخوش ماتم مادرش و سپس ماتم مصيبت جانسوز برادرش امام حسن (ع) گردد و از اين مصايب دردناك تر و افزون تر اينكه به مصايب جانسوز كربلا گرفتار شود، به طوري كه قامتش خميده شود و موي سرش سفيد گردد.»

پيامبر (ص) گريان شد و صورت پر اشكش را بر صورت زينب (س) نهاد و گريه سختي كرد، زهرا (س) از علت آن پرسيد. پيامبر (ص) بخشي از بلاها و مصايبي را كه بر زينب (س) وارد مي شود، براي زهرا(س) بيان كرد.

حضرت زهرا (س) پرسيد: «اي پدر! پاداش كسي كه بر مصايب دخترم زينب (س) گريه كند كيست؟ پيامبر اكرم (ص) فرمود: «پاداش او همچون پاداش كسي است كه براي مصايب حسن و حسين (ع) گريه مي كند» [1] .