توماس ماساريك در اين مورد مي نويسد بسياري از مورخين ما از كم و كيفيت اين رسم و ازدياد عزاداري واقف نبوده جاهلانه سخن مي گويند و وضع عزاداري پيروان حسين (ع) را مجنونانه مي پندارند و ابداً بدين نكته پي نبرده اند كه اين مسئله ي در اسلام چه تحولاتي را بوجود آورده و با جنبش و نهضت مذهبي كه از تعزيه داري در اين قوم پيدا شده در هيچيك از اقوام و ملل ديگر عالم پيدا نشده با يك نظر دقيق در ترقيات دويست ساله پيروان علي (ع) در هندوستان كه عزاداري را شعار خود نموده اند تصديق خواهيم كرد كه بزرگترين عامل اصلي مزيت را آنها پيروي مي كنند.


دويست سال پيش پيروان علي و حسين (ع) در سرتاسر هندوستان در اقليت بودند و همين حال را داشت ممالك ديگر، امروزه در ممالك مترقي و ثروتمند مسيحي اگر بخواهد چنين ماتم و عزاداري را بپا نمايند با صرف ميليونها دولار باز هم بتأسيس چنين مجامع و مجالس عزاداري موفق نخواهند شد. گر چه كشيشان ما هم از ذكر مصائب حضرت مسيح مردم را متأثر مي سازند، ولي آن شور و هيجاني كه در پيروان حسين (ع) يافت مي شود در پيروان مسيح يافت نخواهد شد و گويا سبب اين باشد كه مصائب مسيح در برابر مصائب حسين (ع) مانند پر كاهي است در مقابل يك كوه عظيم پيكر [1] .