سوگواري براي حسين بن علي (ع) و ياد نمودن از فاجعه ي خونين نينوا (اگر با طرز صحيح انجام گيرد) علاوه بر ارزشهاي اسلامي و معنوي كه دارد اصولا خود يك عمل منطقي و معقولي است كه عواطف انسانيت و حس حمايت از مظلوم سرچشمه مي گيرد اما با كمال تأسف گاهي بنام عرض ارادت به پيشگاه مقدس حسين (ع) كارهائي انجام مي شود كه در برابر دنياي روز موجب شرمساري و سرافكندگي است.

كارهائي كه نه با مقررات اسلامي سازش دارد و نه از نظر منطق صحيح و قايل درك است، براي نمونه بايد موضوع «قمه زدن» را ياد كرد، اين عمل ناراحت كننده و چندش آور (كه خوشبختانه چند سالي است كه تقريباً متروك شده) نه تنها با هيچ اصلي قابل تفسير نيست بلكه مخالفين و دشمنان اسلام در داخل و خارج از آن به صورت يك حربه ي مؤثر و قاطع آئين مقدس ما استفاده مي كنند.


نويسندگان دغل و قلمهاي شومي كه سالياني دراز در اين كشور مشغول سمپاشي و آلوده ساختن افكار بي خبران از اسلام و نظام عالي و جهاني آن بودند اكثراً از اين نمونه كارها كه جمعي از شيعيان پاك دل به نام دين و اسلام انجام مي دادند سوءاستفاده مي كردند و در نوشته هاي خود (كه سرايا تهمت و افتراء به اسلام و تشيع است) آنها را بنام يكي از دستورات مذهبي شيعه معرفي كرده و از مظاهر «شيعه گري» مي شمرده اند سپس (در پناه اين حربه هاي مؤثر) فحشها و ناسزاهاي خود را نثار اسلام و مكتب آسماني آن نموده و با اين قبيل تهمتها (كه اين كارها جز دستورات اسلامي است) اين آئين مقدس را ناصحيح و غير معقول جلوه مي دادند.

ماهيت اين تبليغات سوء هر چند براي افراد با خبر و مطلع از اسلام روشن بود، اما براي بي خبراني كه از اسلام و مقررات آسماني آن كمتر اطلاع دارند قطعاً مؤثر و كوبنده است.

خواننده ي عزيز، اگر در داخل يك كشور اسلامي موضوع «قمه زدن» و مانند آن اينگونه مورد بهره برداري و سوءاستفاده ي دشمنان اسلام قرار گيرد در خارج از كشور نسبت به قدرتهاي بزرگ و مذاهبي كه به نيروهاي استعماري تكيه دارند مي توان به خوبي استنباط كرد كه چگونه از اين حربه هاي مؤثر عليه اسلام و مكتب آسماني آن از يك طرف و تحقير نمودن و كوچك شمردن مردم مشرق زمين از سوي ديگر استفاده مي كنند.

يكي از دوستانم كه دانشجوئي است و در آلمان غربي مشغول تحصيل است سال گذشته برايم حكايت مي كرد كه در آنجا ما به ديدن فيلمي رفتيم كه


در آن قسمتي از عادات و اعمال مردم مشرق زمين نشان داده مي شد، اعمالي كه نشان دهنده ي انحطاط فكري آنها است (ما در اينجا به اين حقيقت كاري نداريم كه غربيها همواره در صدد تحقير مردم مشرق زمين و ملل آن هستند و اكنون درصدد آن هم نيستيم كه به بينيم آيا آنها حق دارند شرقيها را اينگونه تحقير كنند يا نه؟ زيرا اعمال و افكار خرافي و نامعقولي كه با هيچ اصلي قابل سازش نيست در بين آنها هم فراوان يافت مي شود) در آن فيلم از كشور هندوستان مثلا داستان گاوهاي مقدس و احتراماتي كه مردم آنجا در برابر آنها انجام مي دادند نشان داده شد، ولي هنگامي كه نوبت به ايران رسيد منظره ي «قمه زدن» با همان وضع چندش آور در فيلم منعكس بود.

دوستم مي گفت در بين مناظر گوناگوني كه از كشورهاي مختلف نشان داده شد منظره ي «قمه زدن» آنچنان حس نفرت و انزجار را در بينندگان تحريك كرد كه غير قابل وصو است. باز داستان ديگري اين باره دارم كه دانشجوئي آلماي به علت آنكه منظره ي قمه زدن را در يك فيلم تلويزيون ديده بود و دشمنان اسلام آنرا به عنوان «يكي از دستوارت اسلامي كه بايد يك مسلمان واقعي آنرا اجراء كند» به او معرفي كرده بودند از اين نظر تا مدتها حاضر نبود مسلمان گردد و اسلام را بپذيرد (با آنكه به اصالت اين آئين و وسعت قوانين آن ايمان داشت) تا بالاخره براي او روشن شد كه قمه زدن هيچگونه ارتباطي با اسلام و دستورات رهبران و پيشوايان بزرگ اين دين ندارد.

در اينجا تذكر اين نكته لازم است كه ما قمه زدن و مانند آنرا


نه از اين نظر مورد انتقاد قرار مي دهيم كه تنها از ديده ي مردم اروپا نفرت آور و غيرقابل هضم است بلكه ما موضوع فوق را (علاوه بر آنكه غيرمنطقي و ناصحيح است) از آن جهت طرد مي كنيم كه ارتباطي با اسلام ندارد، عملي است نادرست كه نه با مقررات اسلامي سازش دارد و نه خاندان پيغمبر (ع) ما مانند اين اعمال را بنام سوگواري انجام مي دادند و نه در عصر امامت آن پيشوايان بزرگ اينگونه كارها را ديگران بنام «عزاداري» حسين (ع) عملي مي ساختند و از اينجا است كه بايد ديد چگونه شد كه سالياني دراز اين عمل بنام عزاداري حسين عليه السلام در بين جمعي از دوستان ساده دل آن حضرت شايع بوده است؟!

و حيرت انگيزتر اينكه جمعي در برابر پرسشي كه از نظر اسلام از آنان درباره ي اين عمل و مانند آن مي شود بلادرنگ به «عنوان اولي» اين اعمال مي نگرند و اگر از نظر اسلامي جايز بود پاسخ مثبت مي دهند بودن آنكه به عكس العمل آن كار و عناوين ثانويه اي كه بر آنها بار است توجه كنند!!!

آيا اين صحيح است كه ما هر كاري را كه به «عنوان اولي» جايز بود اجازه بدهيم تا مردم مسلمان مراسم پاك اسلامي را به آن صورت و در آن قالب انجام دهند؟!

آيا اگر اين «باب فتح شود» (همانگونه كه متأسفانه فتح شد) و هر كسي بخواهد با رعايت «عدم حرمت عنوان اولي»، مراسم سوگواري را با سليقه ي خام و خاص خود انجام دهد آهسته آهسته داستان «بهره برداري


از نهضت حسين (ع)» و مراسم سوگواري آن بزرگوار به چه صورت در خواهد آمد؟! و در آن روز آيا نتايج سوء آن مستقيماً متوجه آئين مقدس اسلام و اساس پاك آن نهضت نخواهد گشت؟!.

درست بخاطر دارم كه در ايام سوگواري حسين بن علي (ع) مرحوم آيت اللَّه العظمي آقاي بروجردي رضوان اللَّه تعالي عليه يكي از رؤساي هيئتهاي قم را كه براي عرض تسليت به منزل معظم له شرفياب شده بودند به حضور طلبيده و به ايشان فرمودند كه در آن اجتماع عظيم از جانب ايشان اعلام كند كه «من مايل نيستم در شهري كه هستم هيئت هاي عزاداري با شبيه و كارهائي مانند آن بيرون آيند» آري اين بود طرز فكر آن مرجع بيداري كه شرائط عصر خود را بخوبي درك مي كرد و در راه عظمت مكتب تشيع و مظاهر بزرگ آن سخت كوشا بود.