با مطالبي كه ما تا اينجا شرح داديم بخوبي روشن شد كه زنان و فرزندان اسير حسين (ع) نه تنها در سفر كوفه و شام بلكه هنگام بازگشت به مدينه هم براي پاسداري از نهضت و به ثمر رساندن فداكاريهاي سالار شهيدان و جوانان و ياران آزاده ي وي فعاليت هاي مؤثر و كوششهاي پي گيري انجام دادند و با استفاده از تنها راه ممكن يعني سوگواري و عزاداري توانستند حقايق خونين كربلا را از تحريف حكومت آل ابي سفيان


حفظ كنند و فاجعه ي دردناك طف را كه سندهاي زنده و غير قابل انكاري بر رسوائي، ننگ، ناجوانمردي، خونخواري و بيدادگري يزيد بن معاويه بود به نسل حاضر و نسل هاي آينده اسلامي با همان صورت اصلي تحويل دهند، اين مهمترين وظيفه اي بود كه بر عهده ي خاندان حسين (ع) قرار داشت و آنها هم توانستند با استفاده كافي از فرصت هاي مناسب و امكانات موجود اين رسالت بزرگ را با موفقيت به پايان برسانند، آنها نهضت را به ثمر رساندند و از دستبرد حكومت بيدادگر بخوبي حفظ كردند تا در پرتو فداكاريها و جانبازيهاي آن مردان اسلام موجوديت و هستي اين مكتب بزرگ آسماني براي هميشه تضمين گردد و از خطر سقوط و محو صورت اصلي آن (كه در شرف انجام بود) نجات يابد.

ما در اينجا در صدد ارزيابي قيام خونين حسين (ع) و فداكاري هائي كه آن حضرت و جوانان و ياران پاك او در صحنه ي كربلا از خود نشان دادند نيستيم زيرا در اين باره بطور تفصيل در گذشته بحث كرده ايم ولي اكنون مي خواهيم بخواست خداوند طرز بهره برداري از اين نهضت بزرگ را در عصر حاضر و كارهائي كه در اين راه و به اين اسم انجام شده و مي شود بطور اجمال مورد بررسي قرار دهيم آنگاه نظر انتقادي و سپس اصلاحي خويش را در اين باره ارائه نمائيم.