حكومت عثمان به جمعي از مردم بي ايمان و متملق فرصت داد تا با خدمت صادقانه خود بدستگاه وي و عمل بر طبق هوسها و رضاي خليفه حداكثر بهره برداري از بيت المال مسلمين بنمايند. و ما اكنون بعضي از آنان را با قسمتي از ثروتهائي كه اندوخته بودند در اينجا نام مي بريم. يعلي بن اميه در هنگام مردن پانصد هزار دينار طلا از خود بجاي گذارد و ارزش املاك و بقيه ي ما ترك او سيصد هزار دينار طلا بود [1] .

عبدالرحمن بن عوف صد اسب و هزار شتر و ده هزار گوسفند داشت و هنگامي كه از دنيا رفت چهار زن داشت و يك هشتم ما ترك او را بين چهار زن تقسيم كردند با اين حال به هر زن هشتاد و چهار هزار دينار رسيد [2] .

طلحة بن عبداللَّه درآمد او روزانه از املاك عراق به هزار دينار مي رسيد [3] .

زيد بن ثابت آنقدر طلا و نقره از او بجاي ماند كه پس از مرگ وي آنها را با تبر شكستند و


بين ورثه اش تقسيم كردند و قيمت بقيه ما ترك او هم هزار دينار طلا شده بود [4] .

- اينان از كارگردانان مهم دستگاه خلافت بودند، كساني كه همه چيز (حتي قانون و مقررات اسلامي) را فداي رضاي خليفه و تأمين هوسها و خواسته هاي او مي كردند. اينجاست كه انسان بياد گفته ي علي عليه السلام در خطبه ي شقشقيه مي افتد هنگامي كه آن بزرگوار درباره ي عثمان و بني اميه و كارگردانان حكومت او وضع بيت المال مسلمين در دست آنان سخن مي گويد»... و قام معه بنوامية يخضمون مال اللَّه خصمة الابل نبته الربيع [5] يعني هنگامي كه عثمان به خلافت قيام كرد اقوام و خويشانش (بني اميه) هم با او برخاستند و مال خدا (بيت المال) را خوردند مانند شتري كه علفهاي (نرم و لطيف) ايام بهار را مي بلعد».