در خلال كارهائي كه عمر در راه رسيدن به مقاصد تبعيض نژادي در حكومت خويش انجام مي داد، دستور داد عجمها را از مدينه دور سازند و جز نژاد عرب به كسي اجازه ي سكونت در آن شهر را ندهند!، ابو لؤلؤ آن ايراني اصيل و پاك دل كه او را به غلامي مغيرة ابن شعبه گرفته بودند تنها عجمي بود كه به علت خواهش اربابش از حكومت با اجازه خصوصي عمر در مدينه مسكن داشت، ابن مسعود در اين باره مي نويسد «عمر به هيچ يك از عجمها اجازه نمي داد تا داخل مدينه گردند ولي مغير بن شعبه به عمر نوشت كه من غلامي دارم (ابو لؤلؤ) هم نقاش است و هم نجار و هم آهنگر و مي تواند براي اهل مدينه منشأ خدماتي باشد اگر اذن مي دهي او را بمدينه


بياورم و وي را در اينجا سكني دهم؟ عمر به وي اجازه داد» [1] .