مساله روش چه در علم، و چه در گذران عادي


زندگي و چه در امر مبارزه، امري مهم و اصيل و عاملي براي جهت دهي ها، جلوگير از ضايعات در مال و فرصت و موجب تسريع در حركت، سبب ارزيابي مداوم از پيشروي و بالاخره مايه جهت گيري انديشيده است.

حسين عليه السلام را در حركت و نهضتش روشي بود كه اگر زنده مي ماند پيروز بود و حال كه به شهادت رسيده است باز هم پيروز است. او در اعمال اين روش از مرحله آگاه كردن مردم و اعلام حق آغاز كرد، شرايط جامعه را براي مردم بيان نمود. شخصا وارد ميدان شد، بشارتها داد انذارها كرد، توبيخ ها نمود، اتمام حجتها كرد و...

او خود را به دوست و دشمن معرفي كرد. با آرامش و خيرخواهي به پيش رفت، از مردم خواست در كشتن او عجله نكنند، فكر كنند و تصميم بگيرند. تبار خود، هدف خود، علت حضور خود را براي مردم بيان فرمود و آنان را واداشت كه با چشم باز به بهشت يا جهنم بروند.