ياران حسين عليه السلام در ميدان جنگ چنان بي محابا به پيش مي رفتند و چنان صدمه تير و تيغ را بر خود پذيرا بودند كه گوئي درد را احساس نمي كردند. رسول خدا صلي الله عليه و آله فرمود: شهيدان در حين مرگ درد زيادي احساس نمي كنند، دردي كه به آنان مي رسد همانند فرورفتن خاري در كف دست است نه بيشتر. [1] امام باقر عليه السلام هم مي فرمود ياران حسين اثرات زخم شمشير و نيزه را درك نمي كردند. [2] .

اين ادعا عقلا هم درست است. زيرا گاهي جذبه ها چندان قوي مي شوند كه آدمي از درد بدن غافل مي شود. مثل جذبه الهي در نماز علي عليه السلام كه درآوردن تير را از پاي خود احساس نكرد. و يا در داستان زنان مصر كه جذبه يوسف آنها را متوجه دست خود و چاقو نكرد و قرآن فرمايد و قطعن ايديهن [3] و ما نمونه اين مساله را درباره افراد غيرمسلمان ولي اهل دل و داراي اراده قاطع و قدرت دقت هم مي بينيم.