ياران حسين همگان جوانمرد بودند و در جوانمردي بي نظير، تا حدي كه در عرصه مرگ و جهاد، ديگري را بر خود مقدم مي داشتند، بر همديگر در رفتن به ميدان سبقت- مي جستند، در عرصه ميدان و خون به حمايت هم مي پرداختند.


راستي آدمي درباره آنها واله است كه چگونه به توصيفشان بپردازد. ما نمي دانيم آيا اندوه حسين در از دست دادن شان بيشتر بود يا اندوه آنها در تنهائي امام و در از دست دادن ياران حسين؟ آنها كه شهيد مي شدند در حين جان دادن غصه مي خوردند كه امام شان تنها شده و آنها چيزي عزيزتر از جان براي فداي راه او ندارند. [1] .

در جنگ، ياران يكديگر را پشتيبان هم قرار مي دادند و اين نشان مي دهد كه انگيزه شهادت نفع طلبانه نبود، بلكه مخلصانه و انديشمندانه بود و عاري از هر گونه خودخواهي و خوددوستي، اگر رزمنده اي به خاك مي افتاد، ديگران به بالاي سرش مي شتافتند و تسليتش مي دادند و او را تا دروازه بهشت بدرقه مي كردند.