امام گاهي عاطفه ي انساني افراد را بيدار مي كرد و مي فرمود: مردم اگر از ديدار ما كه دعوت شده شمائيم كراهت داريد و مضمون دعوتنامه هاي خود را قبول نداريد بگذاريد از راهي كه آمده ام برگردم. [1] .

اين چه كاري است كه از يكسو ما را مهمان مي كنيد و از سوئي ديگر آب را بر روي مهمان مي بنديد؟ گاهي مي فرمود آيا اين انصاف است كه آب فرات در جريان باشد و فرزند پيامبر شما تشنه؟ كودكان من از تشنگي در حال هلاكتند و... (و اين عبارت صرفا بدان خاطر بود كه آنها را بيدار كند و از عمق جنايت آگاهشان سازد).