نماز صبح به جماعت برگزار شد. همگان اقتدا كردند و اين آخرين فيض نماز جماعت صبحگاهي حسين بود. طبق روال اذان نماز را همه گاه حجاج بن مسروق مي گفت وي آن روز امام فرمود: امروز علي اكبر اذان بگويد. [1] .

و آنگاه امام به مناجاتي پرداخت كه با اين عبارت آغاز مي شود: اللهم انت ثقتي


في كل كرب و رجائي في كل شده... بار خدايا تو در هر دشواري و گرفتاري مورد اعتماد و تكيه گاه مني، و در هر سختي مايه اميد مني. چه بسيارند دشواري هائي كه بر آدمي وارد مي شوند و روان آدمي از آن ضعيف و متزلزل است، و چه بسيارند مشكلاتي كه راه چاره ي آن يافتن، سخت و سنگين است و حتي دوستان، خوار و مخذول مي گردند و دشمن به شماتت و سرزنش مي پردازد.

من مهمان توام و بر تو وارد شده ام، و شكوه ام را به سوي تو مي آورم، و از غير تو بريده و به سوي تو روي آورده ام. و چه بسيار گره هاي سخت را كه تو گشوده اي و هم و غمي را كه تو از ميان برداشته اي و تو ولي هر نعمتي هستي و صاحب هر نيكي و حسنه اي و منتهاي هر آرزوئي... [2] و در برخي از اسناد آمده است كه فرمود خدايا چون عملم مرضي تو باشد از چيزي باك ندارم. [3] .

و در پايان خطاب به ياران فرمود گواهي مي دهم كه همه ي ما در امروز كشته مي شويم جز امام سجاد عليه السلام اشهد بانا نقتل كلنا الا علي عليه السلام و ياران همه شادمان شدند. [4] .