ياران باقي مانده اعلام وفاداري كردند و سخناني گرانقدري از خود باقي گذاردند. خلاصه سخنان آنها خطاب به امام اين بود:

هرگز از تو جدا نمي شويم، ترا در ميان دشمن تنها نمي گذاريم، جان و مال فرزندان خود را در راه تو فدا مي كنيم، خاك بر سر زندگي پس از تو، دوست داريم در راه تو كشته شويم و باز زنده گرديم و سر و جان ببازيم.

ما هنوز حق ترا ادا نكرده ايم، اگر دست از تو برداريم، در رستاخيز در پيشگاه خدا و پيامبر چه عذري را عرضه كنيم. ما را بهر چه خواهي فرمان ده، بخدا سوگند از قضاي او ناراضي نيستيم لقاي او را مكروه نمي شماريم، بر نيت و هدف خود پابرجائيم و...

امام با اطمينان از قول و وفاي ياران باقي مانده، و با اعتماد به راه و خط آنها، با تصرف ولايتي خويش پرده ها را از جلوي چشمان برداشت و جايگاه پس از شهادت آنان را به آنها نشان داد طوري كه نعمتهاي بهشتي خداي را مشاهده كردند و آنگاه


فرمود من فردا همه شما را شهيد مي بينم. [1] .