ياراني كه امام براي كار و تلاش خود برگزيده ياراني پاك و خالص و باصفا بودند و ارزيابي از آنها در موارد زير قابل دقت است.

- در بعد ايمان: در ايمان استوار و قوي بودند و جوهره اصلي ايمانشان در روز عاشورا معلوم شد كه با چه استواري و عشقي به پيش رفتند و تا آخرين نفس بر ايمان خود پايدار ماندند.

- در جنبه عبادت: همه از عابدان و بندگان خالص خدا بودند. همه اهل نماز شب، اهل تلاوت قران، اهل ذكر و مناجات و دعا و در پيشگاه خدا خاضع بودند. در وسط جنگ در روز عاشورا در ميان تيرها و نيزه ها، در ميدان كربلا به نماز جماعت ايستادند.

- در جنبه اخلاص: ياران حسين عليه السلام هرچه داشتند در طبق اخلاص نهاده به پيشگاه خدا عرضه كرده اند. خود را بر حق مي دانستند و با تمام وجود مي جنگيدند، مي خواستند خداي را از خود راضي كنند حتي در شدت جراحات به فكر درد نبودند


در انديشه فداكاري در راه خدا بودند. [1] .

- اهل مباهله: اينان چنان به خداي نزديك بودند كه گاهي با دشمن مباهله مي كردند يزيد به معقل به برير نسبت بي ديني داد. برير پيشنهاد مباهله كرد كه هر كس بي دين است در مبارزه تن به تن بدست ديگري كشته شود و او در حمله اول بهدست برير دو نيمه شد.

- در جنبه هدف: آنها اهدافي انديشيده و مورد رضاي خدا داشتند، و آن رفع ظلم و حق كشي، تحقير سياست زور، اعلاي كلمه الله، وصول به مقام قرب الهي بود و... و در راه هدف چنان به پيش مي رفتند كه گوئي خود را براي مرگ آماده كرده بودند. طوري كه با سنگباران هم نمي شد جلويشان را سد كرد. [2] .