ياران حسين عليه السلام از نظر عده اندك بودند و در هيچ تاريخ جنگي اين عده ي اندك را بحساب يك لشكر نمي آورند حداكثر اين است كه آنها را گروهي شورشي محسوب نموده كه در حين شكست گزارش مي دهند آنها تار و مار شده اند.

ولي ياران حسين عليه السلام با همين قلت عده حماسه اي و افتخاري پديد آوردند كه در تاريخ جهان بي نظير است. وصف آنها را بايد از زبان دشمن شنيد كه نوشته اند:

آنها هيچ اماني را نمي پذيرفتند، در جنگ تن به تن كسي جرات نمي كرد با آنها روبرو شود چه بسيار از اينان كه به صورت گروهي تيرباران شدند و چه بسيار ديگر كه دشمن آنها را سنگباران كرد تا بتواند بر آنان فائق آيد. [1] .

همين عده كم از برگزيدگان امت بودند و تاريخ در عين اينكه از پاك باختگان جهان زياد سخن گفته، كسي را نشان نمي دهد كه در تجلي و درخشش چون شهيدان كربلا باشند. برخي از آنان در مقام تقوا و پاكي در مرز عصمت بوده و امام شخصا از آنها براي همراهي دعوت فرموده بودند. بعضي از آنها سابقه ي مبارزاتي عظيم و طولاني در تايخ اسلام داشتند.

مسلم بن عوسجه آن پير 94 ساله را در كربلا شهيد كردند. لشكريان از شادي فرياد مي زدند، مسلم را كشته ايم. شبث بن ربعي سردار لشكر عمر سعد فرياد بر آورد- مادرتان به عزايتان بنشيند- آيا از كشتن مسلم ابراز شادي مي كنيد؟ او سردار اسلام و فردي پيشتاز بود و در روز جنگ با مشركان در آذربايجان قبل از آماده شدن سواران براي جنگ 6 مشرك را از پاي درآورده بود. [2] .