پس از استقرار خيمه ها امام براي نخستين برخورد و اعلام موضع در اين سرزمين، اعضاي خانواده و برادران و فرزندان را بنزد خود خواند و ضمن بياني هشداردهنده به آنان فرمود كه در چه وضع و موقعيتي قرار دارند آنگاه در قالب مناجاتي فرمود:

خداوندا ما خاندان پيامبر توايم. ما را از خانه و زندگيمان دور داشته اند. از محل و مسكن خود رانده شده ايم و اينك گرفتار رنج و مرارتيم. بني اميه به حقوق ما تجاوز كردند و كرامت ما را پايمال ساختند. خداوند! حق ما را از آنها بستان. [1] .

آنگاه از بي اعتباري دنيا سخن گفت و از ضعف ديني مردم كه اكثريت آنها بنده دنيايند و دين برايشان يك مساله لفظي و سر زبان است آن را تنها براي حفظ جان و مال و دنيايشان بكار مي برند و بهنگامي كه پاي آزمايشي سخت به ميان آيد دينداران اندكند: الناس عبيد الدنيا و الدين لعق علي السنتهم يحو طونه مادرت به معايشهم و اذا محصوا بالبلاء قل الديانون [2] .

در كل، امام آنها را به وضع حال و آينده ي سرنوشتشان آگاه فرمود و فهماند كه بايد آماده بلا و مصيبت باشند، مگر آنكه ترك منطقه گويند و امام را بخود واگذارند.