آن روز كه حر در انجام ماموريت نظاميش سر راه بر حسين عليه السلام بگرفت، هرگز گمان نمي برد كه فرجام آن عملش به وقوع چنان فاجعه اي منجر گردد و حسين و


يارانش به كربلا كشانده شده در آنجا غريب و تشنه و مظلوم به شهادت رسند. او نمي دانست كه:

- خصم پسر پيامبر را به شهادت مي رساند.

- آب را بر روي او و ياران و خاندانش مي بندد و كودكانش تشنه مي مانند.

- همه ياران او كشته مي شوند و حتي طفل شيرخوار حسين هم شهيد مي شود.

بخشي از اقدامات حر ناشي از ناداني او به عواقب امور بود و بخشي ديگر هم بخاطر غرق بودن او در انديشه نظامي، و عادت در پيش وي به بيعت كوركورانه از مافوق، و قبول اصل عوام پسند المامور معذور و...

ما جريان بي خبري او را از عاقبت و فرجام كار از اين جا مي فهميم كه او در صبح روز عاشورا بهنگامي كه تنور جنگ را در حال شعله ور شدن ديد و دريافت كه خصم مخمصه اي عظيم براي امام بوجود آورده و قصد كشتن او را دارد، خالصانه از لشكر خويش روي برگرداند و به سوي حسين آمد و با تمام وجود مبارزه كرد تا به شهادت رسيد.

بسياري از سران جنگ در كربلا كه عليه امام مظلوم ايستادند در آغاز كار از رمز و راز مفسده و كنه امور آگاهي نداشتند و بدون ارزيابي از خاتمت آن به اين وادي كشانده شده و بعد هم در همان وادي ماندند، و در صف قاتلان امام حسين عليه السلام قرار گرفتند.

اين مساله حتي درباره عمر سعد هم صادق بود. او در آغاز در پي آن بود كه بين امام و دستگاه بني اميه آشتي ايجاد كند و كار را به مسالمت به پايان برد. ولي طمعكاري و عدم آينده نگري او كار بدستش داد و او را در قتل پسر پيامبر سهيم ساخت.