از مكه بيرون آمد و اين منازل را طي كرد تا به كربلا رسيد:


منزل عذيب، رهيمنه، تنعيم، حفيان، قطفانيه، بطن حاجز، بطن الرمله، حزيميه، ثعلبيه، ذوحشت، بطن العقبه، شريف يا اشراف، عذيب الهجانات (دو راهي كوفه و كربلا) قصر بني مقاتل، كربلا كه در آن روزگار اسامي متعددي داشت مثل قادسيه، غاضريه، نينوا، شاطي الفرات و...

در اين مسير مسائل متعددي براي امام پيش آمد كه شرح و تفصيل آنها به بررسي و دفتر جداگانه اي نيازمند است و ما اينك در صدد و شرح آنها نيستيم. خبرهائي در گوشه و كنار به او داده اند كه به واقع تاييدكننده همان پيشگوئيهايي بود كه ديگران در حين خروج امام از مكه به او متذكر شده بودند.

به فرزدق برخورد و از او درباره وضع كوفه پرسش كرد. و او گفت: دلهاي مردم كوفه بنفع شما و شمشير و اسلحه شان عليه شماست. [1] عبدالله مطيع به او برخورد كرد و به امام عرض كرد: ترا بخداي سوگند از اين سفر درگذر. تو موجب احترام كعبه اي و سبب احترام قريش، تو مايه احترام عربي به كوفه مرو كه ترا خواهند كشت و امام به او پاسخي مقتضي و قانع كننده اي داده و به ادامه راه پرداخت. [2] .