گاهي در مللي روحيه ها به گونه اي هستند كه بهر ميزان بر آنان فشار بيشتري وارد گردد سر خود را بيشتر خم مي كنند و اميد به نجات و يا تمايل به آن را از دست مي دهند.


در چنين جوامعي هيچ نهضتي پا نمي گيرد. مگر آنگاه كه روشنگريهائي از سوي افراد محبوب و مورد علقه در جامعه صورت گيرد و نوع بيداري و هشياري در مردم بوجود آيد.

البته تمايل به نجات از عوامل نابسامان و آزاردهنده فطري افراد است ولي در مواردي سوء تربيت، تبليغات غلط، فشارهاي بيحساب ممكن است در افراد عادات بدي بوجود آورد، آنچنان كه قومي به امري اگرچه نادرست و ناروا عادت كنند.

در سايه تبليغات، توصيه ها، تحليلها و تعليلها، بيدار كردن احساس غرور و افتخار در افراد مي توان تمايل به نجات از زير بار فشارها و ستمها را در افراد زنده كرد و حالت ياس و منفي بافي را در آنها زدود و اين همان كاري بود كه حسين بن علي عليه السلام در 6 ماله آخر عمر خود مخصوصا به آن عنايت نمود و نوع آمادگي و تمايل براي نجات در مردم پديد آورد.