او روزگاري بود كه ديد خوشي نسبت به كوفيان داشت. او در حين حركت به


سوي صفين در عصر پدر مي بينيم كه براي مردم كوفه سخنراني كرد و فرمود: اي كوفه:

- انتم الاحبه الكرماء.

- و الشعار دون الدثار

- جدوا في اطفاء ما وتر بينكم

- و تسهيل ما توعر عليكم

شما دوستان بزرگواري هستيد.

شما جامه زيرين هستيد و به ما پيوسته ايد نه جامع روئين.

در خاموش كردن آتشي ك بين شما جدائي انداخته بكوشيد.

و در هموار ساختن ناهمواري فيما بين تلاش كنيد [1] .

اما كوفيان بعدها ماهيت خود را نشان دادند و بي وفائي خود را به علي عليه السلام و امام مجتبي عليه السلام ثابت كردند. البته با دعوت گرمشان از امام روي خوشي عرضه كردند ولي بلائي كه بر سر مسلم در اثر سستي و سهل انگاري آوردند و هم عدم حمايتشان از امام سبب شد كه امام آنها را نفرين كند و فرمايد: مرگ بر شما اي مردم، ما را دعوت كرديد و بعد هم به روي ما شمشير كشيديد... تبا لكم ايها الجماعه و ترحا... [2] .