از پايه هاي غلط و ناجوانمردانه اي كه بني اميه از خود بر جاي گذاشتند مساله ترور بود. سابقه آن را بايد از جريان سقيفه پرسيد كه در آن ايام هم اين فكر بكر!! حلال پاره اي از مشكلات شد و ترور سعد بن عباده و انداختن گناه آن به گردن جنيان (كه بعدها معلوم شد آن جن خالد بن وليد بوده!!) از پايه هاي اوليه اين كار است.

در مكتب اهلبيت ترور و اصولا قصاص قبل از جنايات نبود. شما نمونه ي آن را در جريان مسلم و ابن زياد ديده ايد (فصل گذشته) و قبل از آن هم در داستان علي و ابن ملجم و حتي موارد بسياري ديگر در عصر پيامبر و سندهاي دوست و دشمن نشان مي دهند كه اسلام هرگز از اين حربه براي سركوبي خصم و فنا و زوال آن سود نجست.

بني اميه از اين نمونه كارها بسيار داشتند و شما داستان شهادت امام مجتبي عليه السلام را ديديد كه در خانه خود توسط همسرش ترور شد و نيز داستان محمد بن ابي بكر، مالك اشتر و دهها فرد ارزنده ديگر كه هر كدام بنحوي ترور شدند. جمله ي معاويه نبايد از ذهنها فراموش گردد. آنجا كه مي گفت خداوند از عسل لشكريان بسيار دارد و... و اين جمله كنايه از عسل مسموم بود براي ترورها. [1] .