گفتيم عبدالله بن زبير نيز قبل از ورود امام به مكه وارد آن شهر شده و داعيه حكومت و كسب قدرت داشت. با همه عرض ارادتي كه ظاهرا نسبت به امام داشت مايل بود كه اما مكه را ترك كند تا ميدان عمل و تبليغ بروي او گشود شود.

او فردي منافق و اهل سالوس و ريا بود اگرچه اهل عبادت بنظر مي آمد بفرموده ي علي عليه السلام عبادت او دامي بود كه رنگ دين داشت. [1] پدر او همان كسي است كه به جنگ علي عليه السلام آمد و بعدا از اين جنگ پشيمان شد و قصد بازگشت از جنگ را داشت كه عبدالله، پدرش را از قصد خود برگرداند او از اعلام نام محمد صلي الله عليه و آله در اذان ناراحت بود و مي گفت نام محمد مرا بياد خاندانش مي اندازد و رنجم مي دهد. او جزء ياري كنندگان عثمان بوده و اين ياوري را صرفا بخاطر بغض با علي انجام مي داد و اين سخني بود كه معاويه آن را برخش مي كشيد. [2] .

او در مكه رقيب حسين بحساب مي آمد و حضور امام سبب مي شد تا او نتواند به تبليغات براي خود بپردازد زيرا مردم او را معادل حسين نمي شناختند. [3] بهمين جهت در دل اصرار داشت حسين هرچه زودتر از مكه خارج شود تا او آزادانه فعاليت كند و در كل او فردي بود كه علي عليه السلام وجود او را مشووم مي دانست. [4] .