بد نيست متذكر شويم كه برخي از روي خيرخواهي مساله امان نامه را براي امام مطرح كردند تا هجرت نكند عبدالله جعفر از والي مدينه امان نامه اي براي حسين عليه السلام گرفت و به سوي امام فرستاد و ظاهرا اين امر در ايامي اتفاق افتاد كه امام در مكه بود. (يا در مسير راه مكه) و حضرت فرمود از پيامبر دستور دارم و راه و خط خود را رها نمي كنم. [1] .

در برخي از اسناد آمده است امام امان نامه را نپذيرفت و فرمود بهترين امانها امان خداست كسيكه در دنيا از قهر خدا نترسد در روز رستاخيز از قهر او در امان نيست من خواهان ترس در دنيا هستم تا از نعمت امان او در قيامت برخوردار باشم.

نصايح ديگري هم براي امام داشتند و گفتند به يمن برو تا در نعمت و آسايش باشي، در كوهستان و قلعه ها، جاي گير كه خطري براي تو نباشد و... و اغلب آن سخنان ناشي از عدم درك احساس مسووليت امام بود و كمتر مي فهميدند در اندورن او چه احساس عظيمي در برابر يك تكليف سخت الهي است.